Σέβη Βολουδάκη

Βουλευτής Χανίων

Μανούσος Βολουδάκης

Ο χαμός του Μανούσου μας στάθηκε για όλους μας πλήγμα φοβερό.

Έφερε πόνο αβάσταχτο και κενό που δεν αναπληρώνεται.

Στη Δάφνη, στον Σήφη, στον Γιώργο, τα παιδιά μας, που τα λάτρευε.Σε εμένα, που ένωσα τη ζωή μου μαζί του, που τον αγάπησα πάνω κι από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Ένα μονάχα μας έδινε κουράγιο τις πιο δύσκολες στιγμές: η παρακαταθήκη του, που μάς την άφησε και γραπτά. Να μην υποχωρούμε. Να μη λυγίσουμε. Να συνεχίσουμε. Να πορευτούμε περήφανα και όσο γίνεται πιο αισιόδοξα στο δρόμο που είχαμε όλοι μαζί χαράξει.

Ο Μανούσος, ωστόσο, πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν ανήκε αποκλειστικά σε εμάς, στην οικογένειά του. Εδώ και είκοσι χρόνια είχε ταχθεί στον δημόσιο βίο. Πρωτίστως δε στους ανθρώπους του νομού Χανίων. Η ανάγκη του να τους υπηρετεί άοκνα, να αφουγκράζεται τα προβλήματα, τις αγωνίες, τις ελπίδες τους, τον καθόριζε.

Γύρισε έτσι την πλάτη σε μια καθημερινότητα άνετη, σε μια ζωή στρωμένη, και έγινε ο πολιτικός που νοιαζόταν, που διεκδικούσε, που πάλευε για τον άλλο άνθρωπο, που ήταν εκεί όποτε, όποιος, οπουδήποτε τον χρειαζόταν. Έγινε η φωνή των συμπολιτών του, ιδίως των πιο αδύναμων.

Είχε ο Μανούσος κάτι πολύ περισσότερο από μεράκι. Είχε όραμα για τον τόπο του. Όραμα όχι νεφελώδες μα συγκεκριμένο. Όραμα απτό και ρεαλιστικό. Στάθηκα στο πλευρό του από το 2005.

Μοιράστηκα μαζί του ελπίδες και απογοητεύσεις, στιγμές ανάτασης και περιόδους δύσκολες που μας χαλύβδωσαν. Διδάχθηκα από εκείνον. Μου μεταλαμπάδευσε το πνεύμα και το ήθος του, το πείσμα και την ταπεινότητα του. Μου χάρισε μία πατρίδα, την πατρίδα του, τα Χανιά, που έγινε η δική μου πατρίδα και που την αγαπώ όπως την αγαπούσε κι εκείνος.

Δεν θα το συγχωρούσα ποτέ στον εαυτό μου να πάψω να υπηρετώ το όραμα του Μανούσου. Να κλειστώ. Να γυρίσω την πλάτη σε όσα ήθελε να κάνει και μοιραζόταν μαζί μου με πάθος, αισιοδοξία και ενέργεια. Για τον αγρο-κτηνοτροφικό τομέα και την υγεία μας, τη γυναίκα μητέρα και εργαζόμενη, τη μικρή ή μεγαλύτερη επιχείρηση, τα παιδιά μας και το μέλλον τους. Όπως και ο Μανούσος, αισθάνομαι ότι ανήκω στον τόπο και τους ανθρώπους του. Στα Χανιά.